Prolog

Pociąg Hogwart Express z zadziwiającą prędkością przemierzał lasy, góry, niziny, doliny, depresje i przeróżne, inne formy rzeźb ternu. Geografem nie jestem, więc niektórych z nich nie potrafię opisać, lecz to nie widok za oknem będzie w centrum zainteresowania. Chcecie wiedzieć, co? Zajrzyjmy do środka pociągu.

- Gnido zasyfiała! – ciekawie się robi, słuchamy dalej – żądam natychmiastowego zwrotu kosztów mojego munduru! Co ty zrobiłaś z tym? Szlamo przeklęta! Sok! Malinowy! Na mnie?! Na MALFOYA ?! – Draco Malfoy się darł w niebogłosy.

                Spytacie, co było powodem tego niepohamowanego wyrzutu słów wprost z arystokratycznej jadaczki? Otóż pewna Gryfonka zupełnie przypadkowo wylała zawartość swojej szklanki na klatkę piersiową Ślizgona, który – mówiąc kolokwialnie – się wkurwił.

- Malfoy. Nie myśl sobie, że ze swoim platynowym tyłkiem jesteś tak ważny, że akurat na ciebie chciałabym zmarnować mój ulubiony malinowy sok. Uwierz mi, są osoby, które bardziej na to zasługują. – Panna Granger potrafiła się odezwać. Chciałoby się krzyknąć pięć punktów dla Gryffindoru, ale nie… Na arenie musiał się pojawić O.N.

O.N., czyli ukochany profesor Snape, spojrzał się na biedną Gryfonkę dzierżącą w prawej łapce szklankę z wyraźnym osadem malinowego soku, po czym zerknął na tors Ślizgona, który… był różowy. Ponadto biała koszula przykleiła się do umięśnionej klatki piersiowej, na widok czego Hermiona ciężko westchnęła. W sumie się jej nie dziwię, że sobie zaczęła dziewczyna wzdychać. Też bym wzdychała! Na widok TAKIEJ klaty? ZAWSZE. Ale nie piszemy moich pamiętników. Wracamy do pociągu, soku i O.N.’a. Profesor Snape długo nie milczał. Po krótkim zapoznaniu się z winną i ofiarą, rozpoczął swój niezbyt długi, ale brzemienny w skutkach monolog.

- Wy jesteście oboje niepoważni. Macie swoje przedziały, to w nich siedzieć, a nie na spacerki wychodzić. Zachowujecie się oboje jak kretyni – na te słowa twarz Dracona spurpurowiała. Snape ciągnął swą wypowiedź -  oczywiście panna Granger okazała się większą kretynką – Draco odzyskiwał normalne kolory – i co tak oboje się na mnie patrzycie jak pobite centaury? Za brak szacunku dla nauczyciela Slytherin traci dwa punkty, a Gryffindor dwadzieścia. Ponadto oboje z was widzę dziś w nocy w moim gabinecie. Nie obchodzi mnie to, że chce się wam spać. Macie siły chodzić po pociągu, więc i macie siły nie spać całą noc. – Snape zakończył swój wywód, po czym ulotnił się niczym wampir.

                Hermiona, zachowując resztki trzeźwości umysłu, machnęła różdżką w kierunku chłopaka, po czym jego koszula odzyskała śnieżnobiałą barwę i przestała w bardzo seksowny sposób podkreślać tors Ślizgona, który nie przestał być zirytowany całą tą sytuacją.

                Chciałoby się powiedzieć „a miało być tak pięknie”, ale dopiero wszystko się zaczyna.